یارب آشفتگی زلف به دستارش ده

چشم بیمار بگیر و دل بیمارش ده

تا به ما خسته دلان بهتر ازین پردازد

دلی از سنگ خدایا به پرستارش ده

چاک چون صبح کن از عشق گریبانش را

سر چو خورشید به هر کوچه و بازارش ده

از تهیدستی حیرت زدگان بی خبرست

دستش از کار ببر، راه به گلزارش ده

سرمهٔ خواب ازان چشم سیه مست بشو

شمع بالین ز دل و دیدهٔ بیدارش ده

تا مگر با خبر از صورت عالم گردد

به کف آیینه ای از حیرت دیدارش ده

نیست از سنگ دلم، ورنه دعا می کردم

کز نکویان، به خود ای عشق سر و کارش ده

صائب این آن غزل مرشد روم است که گفت

ای خداوند یکی یار جفا کارش ده